کمرویی حالتی است که فرد در آن دست و پای خود را گم می کند و در صحبت کردن با مشکل مواجه می شود. عملکرد این فرد ضعیف شده و در بیان و ابراز خواسته های خود با مشکل روبرو می شود.
کمرویی بیشتر در بچه ها دیده می شود که با گذر زمان از بین می رود اما اگر در بزرگسالی همچنان با کمرویی دست به گریبان هستید باید برای درمان آن چاره ای بیندیشید.
کمرویی طیف گسترده ای دارد و ما در افراد مختلف از کمرویی خفیف تا کمرویی شدید را شاهد هستیم. کمرویی خفیف ممکن است که چندان در زندگی تاثیرگذار نباشد؛ اما کمرویی شدید تمامی ابعاد زندگی فرد و حتی سلامت روح و روان او را تحت تاثیر قرار خواهد داد.
افرادی که با کمرویی شدید مواجه هستند، ممکن است تا مرز افسردگی و اضطراب نیز بروند و احتمال ابتلای این افراد به اختلال شخصیت اسکیزوئید وجود دارد.
کمرویی افراد به عوامل متعددی بستگی دارد و می تواند ساختار شخصیت انسان را از سنین کودکی تا پیری تحت تاثیر خود قرار دهد.
در بسیاری از موارد مراقبت های شدید والدین از فرزندان، ترس کودک از تنبیه و سرزنش والدین، محروم شدن کودک از محبت والدین، عدم استقلال در دوران نوجوانی به دلیل سخت گیری های والدین، انتظار والدین از فرزندان برای اطاعت و تسلیم شدن همیشگی باعث می شود که فرزند یا فرزندان کمرو و خجالتی شوند.
استرس محیطی، عدم احساس امنیت، عدم موفقیت در تحصیل، تحقیر شدن در میان جمع، غم و اندوه شدید و همیشگی از دیگر عواملی هستند که باعث کمرو شدن فرد می شوند.
مهاجرت، فقر، طلاق والدین، نداشتن مهارت های اجتماعی نیز در کمرو شدن افراد بسیار تاثیرگذار هستند.
ازجمله عوامل فیزیولوژیک تاثیرگذار در کمرویی افراد، می توان به عوامل ژنتیکی، نقص عضو، عدم رضایت فرد از چهره یا اندامش، اختلال فرد در تکلم، اختلال در عملکرد غدد فوق کلیوی و… اشاره کرد.
فرد کمرو علائم و نشانه های مختلفی دارد. ازجمله این علائم می توان به موارد زیر اشاره کرد:
احساس گرفتگی در گلو، قلب و یا خالی بودن شکم
دشواری در گفتار، لکنت زبان، تغییرات در تن صدا
انقباضات عضلانی و اسپاسم
کند شدن حواس و کاهش سطح هوشیاری در کودکان
سرخ شدن و یا رنگ پریدگی در صورت، عدم ترشح بزاق و خشکی رگ ها، تعریق شدید کف دست ها
از نظر روانی کسانی که کمرو یا خجالتی هستند، رفتارهای زیر را از خود نشان می دهند:
در فعالیت های گروهی و اجتماعی شرکت نمی کنند.
ارتباطی پایدار و مناسب با همسن و سالان خود ندارند.
از برقراری تماس چشمی با افراد خودداری می کنند.
خود را از نگاه دیگران مخفی می کنند.
بریده بریده و کوتاه حرف می زنند.
با انگشتان دست بازی کرده و غرق در افکار خود می شوند.
اعتماد به نفس ندارند و احساس سرخوردگی، شکست و اضطراب دارند.
از آنجایی که این مشکل می تواند از کودکی در فرد ایجاد شود. والدین باید در صورت مشاهده نشانه های کمرو بودن در کودکشان، به سرعت به درمان آن تلاش کنند.
راه های درمان کمرویی در کودکان عبارتند از:
والدین باید به کودک فرصت اظهار نظر بدهند. بیان آزادانه افکار، احساسات و خواسته های کودک بسیار اهمیت دارد. بنابراین والدین باید به حرف های کودکشان به حوصله گوش بدهند. فضای صمیمانه والدین با کودکان باعث می شود که ترس آنها از میان رفته و احساس شرم و نگرانی در هنگام صحبت کردن نداشته باشند.
والدین باید تعاملات اجتماعی کودک را افزایش دهند. کودکانی که در محیطی منزوی بزرگ می شوند، فرصت زیادی برای تمرین مهارت های ارتباطی ندارند. تجربیات این کودکان محدود شده و زمانی که این کودکان در محیط های جدید و نا آشنا قرار می گیرند، ترجیح می دهند از جمع کناره گیری کنند. بنابراین بهتر است والدین سعی کنند که تعاملات کودک را افزایش دهند.
والدین باید به کودکان این اطمینان را بدهند که همواره در دسترس هستند. معمولا کودکان از عدم حضور والدین خود نگران می شوند. بنابراین والدین باید به وابستگی ایمنی با فرزند خود داشته باشند. بدین ترتیب کودک در زمانی که مادرش حضور ندارد به بازگشت او اطمینان خواهد داشت و ارتباطات خوبی با دیگران دارد. اما کودکانی که وابستگی ناایمن با والدین دارند، در غیاب والدین دچار نگرانی و ترس می شوند و با دیگران نیز ارتباط برقرار نمی کنند.
والدین باید بر توانایی های کودک خود تمرکز بیشتری داشته باشند. از آنجایی که کودکان در ابتدای شکل گیری شخصیت خود هستند، تشویق های والدین نقش موثری در شکل گیری شخصیت خواهد داشت. در صورتی که والدین مدام از کودک ایراد بگیرند، این کودک احساس خواهد کرد که به اندازه کافی خوب نیست و همواره کارهای اشتباهی انجام می دهد. بنابراین این کودک دچار کمرویی و خجالت می شود.
والدین می توانند از مشاوره کودک برای درمان کمرویی کودک خود کمک بگیرند. درمانگر کمک خواهد کرد تا والدین ریشه های کمرویی فرزند خود را شناسایی کرده و سبک تربیتی سالمی را اتخاذ کنند. بدین ترتیب مهارت های اجتماعی کودک قوی تر و بهتر خواهند شود.
افراد بزرگسالی که با کمرویی و خجالت مواجه هستند، برای درمان مشکل خود می توانند روش های زیر را به کار برند:
افرادی که می خواهند با کمرویی خود مقابله کنند، باید بدانند که این درمان زمانبر است و باید با قدم های آهسته اما پیوسته به سمت معاشرت ها و برخوردهای خوش رفت. بنابراین افراد باید معاشرت را با نزدیکان خود شروع کنند و کم کم این تعاملات را افزایش دهند.
معمولا میزان خجالتی بودن در افراد مختلف، متفاوت است. همچنین ممکن است در موقعیت های مختلف نیز این درجه خجالتی بودن تغییر کند. بنابراین افراد یک لیست از موقعیت هایی که باعث کمرویی آنها می شود، تهیه کنند. سپس میزان ناراحتی ایجاد شده را رتبه بندی کرده و به بر اساس آن گام های درمان را بردارند.
معمولا افراد خجالتی زمانی که ناراحتی یا مشکلی دارند، احساس می کنند که نباید این مشکل را بازگو کنند. بنابراین آنها باید مهارت گفتگوی موثر را بیاموزند و با تمرکز بر روی احساسات خود، بدون آسیب زدن بر عواطف دیگران، آنها را بازگو کنند.
اگر نمی توانید در جمع صحبت کنید می توانید روزانه به مدت 15 الی 20 دقیقه در مقابل آینه بایستید و در حالی که تماس چشمی با خود دارید شروع به صحبت با خود کنید.
اعتماد به نفس نقش بسیار مهمی در تعاملات اجتماعی افراد دارد. افرادی که به خود اعتماد کافی ندارند از ابراز وجود در جمع خجالت می کشند. بنابراین افراد باید سعی کنند که اعتماد به نفس خود را افزایش دهند.