از جمله القابی که خداوند متعال به پیامبر اعظم(ص) داده است «سراج منیر» می باشد: «یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَ مُبَشِّرًا وَ نَذِیرًا* وَ دَاعِیاً إِلَی اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِرَاجاً مُنِیراً؛ ای پیامبر! به راستی ما تو را گواه و مژده رسان و هشدار دهنده فرستادیم و تو را به فرمان خود دعوت کننده به سوی اللّه و چراغی روشنگر قرار دادیم.»(احزاب، آیه 46) واژه «سراج» چهار بار در قرآن مجید آمده است که در سه مورد بعدی به معنی «خورشید» می باشد. وجود مبارک پیامبر(ص) همچون خورشید تابانی است که ظلمات کفر و شرک را از آسمان روح انسانها می زداید.
انس بن مالک میگوید: «صلی بنا رسول اللَّه(ص) صلوة الفجر، فلما انفتل من الصلوة اقبل علینا بوجهه الکریم، فقال: معاشر المسلمین، من افتقد الشمس فلیستمسک بالقمر و من افتقد القمر فلیستمسک بالزهرة و من افتقد الزهرة فلیستمسک بالفرقدین. فقیل: یا رسولاللَّه(ص) ما الشمس و القمر و ما الزهره و ما الفرقدین؟ فقال: انا الشمس و علی القمر و فاطمه الزهره و الحسن و الحسین الفرقدان و کتاب اللَّه لایفترقان حتی یردا علی الحوض؛ روزی پیامبر اکرم(ص) با ما نماز صبح به جای آوردند و پس از فراغت از نماز روی مبارکشان را به سوی ما گردانیدند و فرمودند: ای جماعت مسلمانان، هر کس که آفتاب را از دست بدهد، پس باید به ماه تمسک جوید و در فقدان ماه دست به دامان زهره شود و اگر زهره را نیابد به دو ستاره فرقدان پناه آورد. از پیامبر اکرم(ص) سؤال شد که یا رسول اللَّه(ص) مقصود از آفتاب و ماه و زهره و فرقدان چیست؟ فرمودند: من آفتابم، علی ماه و فاطمه زهره است و دو ستاره حسنین هستند. آنان با کتاب خدا دو دستاویز بشر هستند و همواره به هم پیوسته اند و هرگز از یکدیگر جدا نمی شوند تا در کنار حوض کوثر به من ملحق شوند.»(احقاق الحق، ج24، ص250)