توفیق قدم نهادن در حریم دوست از نعمت های بزرگی است که یک انسان می تواند کسب نماید. این توفیق روح و روان آدمی را جلا می دهد. البته نیل به این نعمت، نسبی است و انسان ها، به اندازه توان و فعالیت خویش بدان راه مییابند.
استقامت و تحمل سختی و رنج یکی از شرایط رسیدن به این حریم می باشد: «إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ أَلاتَخَافُوا وَ لاتَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ* نَحْنُ أَوْلِیَاؤُکُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ فِی الآخِرَةِ وَ لَکُمْ فِیهَا مَا تَشْتَهِی أَنْفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فِیهَا مَا تَدَّعُونَ؛ درحقیقت کسانی که گفتند: پروردگار ما خداست؛ سپس ایستادگی کردند فرشتگان بر آنان فرود می آیند [و می گویند:] بیم مدارید و غمین نباشید و به بهشتی که وعده یافته بودید شاد گردید. در زندگی دنیا و در آخرت ما دوستانتان هستیم و در[بهشت] هر چه دلهایتان بخواهد برای شماست و هر چه خواستار باشید در آنجا خواهید داشت.»(فصلت، آیات 3۱ ـ30)
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور
حافظ
اگر کسی از سر شوق و اشتیاق در بیابان طلب به سوی دوست و محبوب قدم برمی دارد، باید تحمّل و بُردباریش بیشتر باشد. سختی ها را تحمل کند و ازسرزنش و ملامت ملامتگران دلسرد و ناامید نگردد. در راه خود ثابت قدم باشد حتی اگر عاقبت امرش به شهادت در راه دوست ختم شود.
خوشا آنان که از پیمانه دوست شراب عشق نوشیدند و رفتند
خوشا آنان که با ایمان و اخلاص حریم دوست بوسیدند و رفتند
خوشا آنان که در راه عدالت به خون خویش غلتیدند و رفتند
خوشا آنان که بار دوستی را کشیدند و نرنجیدند و رفتند
قاسم رسا