گنج صبر اختیار لقمان است هرکرا صبر نیست حکمت نیست
سعدی
در قرآن مجید 103 بار واژه «صبر» و مشتقات آن به کار رفته است که نشان دهنده اهمیت آن از نظر قرآن می باشد. در کلام معصومین(ع) نیز صبر، جایگاه والایی دارد. امام صادق(ع) فرمودند: «الصبر من الایمان بمنزلة الرأس من الجسد فاذا ذهب الرّأس ذهب الجسد کذلک اذا ذهب الصبر ذهب الایمان؛ صبر نسبت به ایمان مانند سر است نسبت به تن؛ که چون سر برود، تن هم می‌رود. هم‌چنین اگر صبر برود، ایمان هم می‌رود.»(بحارالأنوار، ج۶۷، ص۱۸۳)
خداوند در آیات زیادی به پاداش صابران اشاره فرموده است؛ از جمله این آیه که در آن از پاداش بدون حساب صحبت شده است:«قُلْ یَا عِبَادِ الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّکُمْ لِلَذِینَ أَحْسَنُوا فِی هَذِهِ الدُّنْیَا حَسَنَةٌ وَ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةٌ إِنَّمَا یُوَفَّی الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسَابٍ؛ بگو ای بندگان من که ایمان آورده اید از پروردگارتان پروا بدارید برای کسانی که در این دنیا خوبی کرده اند نیکی خواهد بود و زمین خدا فراخ است بی تردید شکیبایان پاداش خود را بی حساب خواهند یافت.»(زمر، آیه۱۰) و هم، این آیه که جزئیات پاداش به تفصیل توضیح داده شده است: «... وَ جَزَاهُمْ بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِیرًا* مُتَّکِئِینَ فِیهَا عَلَی الأَرَائِکِ لایَرَوْنَ فِیهَا شَمْسًا وَ لازَمْهَرِیرًا* وَ دَانِیَةً عَلَیْهِمْ ظِلالُهَا وَ ذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِیلا* وَ یُطَافُ عَلَیْهِمْ بِآنِیَةٍ مِنْ فِضَّةٍ وَ أَکْوَابٍ کَانَتْ قَوَارِیرَا* قَوَارِیرَ مِنْ فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِیرًا* وَ یُسْقَوْنَ فِیهَا کَأْسًا کَانَ مِزَاجُهَا زَنْجَبِیلا* عَیْنًا فِیهَا تُسَمَّی سَلْسَبِیلا* وَ یَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ إِذَا رَأَیْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَنْثُورًا* وَ إِذَا رَأَیْتَ ثَمَّ رَأَیْتَ نَعِیمًا وَ مُلْکًا کَبِیرًا* عَالِیَهُمْ ثِیَابُ سُنْدُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ وَ حُلُّوا أَسَاوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا* إِنَّ هَذَا کَانَ لَکُمْ جَزَاءً وَ کَانَ سَعْیُکُمْ مَشْکُورًا؛ و به[پاس] آنکه صبر کردند بهشت و پرنیان پاداششان داد. در آن بر تختها تکیه زنند؛ در آنجا نه آفتابی بینند و نه سرمایی و سایه ها به آنان نزدیک است و میوه های آن رام و ظروف سیمین و جام های بلورین، پیرامون آنان گردانده می شود؛ جام هایی از سیم که به اندازه، آنها را درست کرده اند و در آنجا از جامی که طعم زنجبیل دارد به آنان می نوشانند. از چشمه ای در آنجا که سلسبیل نامیده می شود و برگرد آنان پسرانی جاودانی می گردند چون آنها را ببینی گویی که مرواریدهایی پراکنده اند و چون بدانجا نگری نعمت و کشوری پهناور می بینی؛ [آنان] جامه های ابریشمی سبز و دیبای ستبر دربردارند و پیرایه آنان دستبندهای سیمین است و پروردگارشان باده ای پاک به آنان می نوشاند. این[پاداش] برای شماست و کوشش شما مقبول افتاده است.»(انسان، آیات22ـ1۲)
همه این نعمت ها، پاداش صبر بر گرسنگی و ایثار طعام امام علی(ع) و خانواده اش می باشد. آن چنانکه از آیات قبلی استنباط می شود صبر در صورتی ارزشمند است که برای کسب رضای الهی باشد: «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَی حُبِّهِ مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا*إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لانُرِیدُ مِنْکُمْ جَزَاءً وَ لاشُکُورًا؛ و به[پاس]دوستی[خدا] بینوا و یتیم و اسیر را خوراک می دادند. ما برای خشنودی خدا به شما می خورانیم و پاداش و سپاسی از شما نمی خواهیم.»(انسان، آیات9ـ8)
بنابر روایات، صبر دارای سه مرتبه است: صبر بر مصیبت(مانند مرگ عزیزان، بیماری و ...) صبر بر طاعت (تحمل سختی های تکالیف دینی مانند روزه و جهاد) صبر در معصیت (دوری از گناه وقتی که زمینه آن فراهم است)