آن چنان که از آیات ابتدایی سوره طه استفاده می شود طه از نام های رسول اکرم(ص) می باشد: « طه* مَا أَنْزَلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَی؛ طه ما قرآن را بر تو نازل نکردیم تا خود را به زحمت بیفکنی»(طه، آیات2ـ1) از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمودند: « طه، از اسامی پیامبر است و معنای آن یا طالب الحقّ، الهادی الیه؛ ای کسی که طالب حق و هدایت کننده به سوی آن هستی، می باشد.»(معانی الاخبار، ص۲۲؛ بحار الأنوار، ج 16، ص 86)
علامه طباطبایی در این مورد می نویسند: « شکی نیست که طه، از نام‌های آسمانی پیامبر(ص) است، که مردم قبل از نزول قرآن، نه بدان آگاهی داشتند و نه پیامبر را با آن اسم می‌خواندند. این کلمه از یک سو، در لغت معنای وصفی ندارد؛ یعنی، مانند محمد و احمد نیست که بر معنایی وصفی دلالت کند و ازسوی دیگر، بعید است که نامی بی معنا برای آن حضرت بگذارند که جز ذات، معنای دیگری در برنداشته باشد؛ نتیجه این که، ناگزیر باید گفت: معنای موجود در طه مربوط به آن جناب بوده و با وجود ایشان، تحقق‌پذیر است؛ پس این کلمه، صفتی از شخصیت باطنی آن جناب بوده که مختص به خود اوست و فرد دیگری، آن صفت را ندارد؛ از این رو، می‌توان گفت: طه نامی از نام‌های مخصوص آن جناب است که به معنای«ای کسی که به طه خطاب شدی» می‌باشد؛ آن‌گاه به تدریج و بر اثر زیادی استعمال، اسم خاص برای پیامبر اسلام(ص) گردید.»(ر.ک: تفسیرالمیزان، ج 14، ص126)