براساس آموزه های دینی، مرگ پایان زندگی نیست و نیاز به شکایت و شکوه ندارد؛ آن چنان که بعضی از بزرگان کرده اند:
جامی است که عقل آفرین می زندش **** صد بوسه ز مهر بر جبین می زندش
این کوزه گر دهر چنین جام لطیف **** می سازد و باز بر زمین می زندش
خیام
بلکه آن، شروع زندگی جاودانه ای است که نه تنها ناراحتی ندارد، بلکه باید مشتاقانه منتظر آن بود. مرگ اتفاق مبارکی است که انسان دور افتاده از معشوق را به وصال او نائل می کند:
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد **** گمان مبر که مرا درد این جهان باشد
جنازه ام چو ببینی مگو فراق فراق **** مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد
تو را غروب نماید ولی شروق باشد **** لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد
مولوی