در زبان فارسی، برای سنجش افراد و اشیا و ترجیح یکی بر دیگری از صفت تفضیلی و برای مقایسه با انواع مختلف آن، از صفت عالی استفاده می شود. مانند: زیباتر و زیباترین؛ درختِ زیباتر و زیباترین درخت ... در زبان عربی، برای این عمل از اسم تفضیل بهره می گیرند؛ مانند: «افضل الأعمال، احمزها، بهترین اعمال مشکلترین آنهاست.»(بحار الانوار، ج 7، ص 191) بنابر این احسن عمل یعنی عمل نیکوتر یا خوبترین عمل
با تأمل مختصر در آیات فوق می توان نتیجه گرفت زندگی در این دنیا و تحمل بلاها بهترین فرصت برای بروز استعدادها و رفتارها در قالب عمل احسن است. در آخرت این امکان وجود ندارد. به بیان بهتر، خدای متعال این عالم را برای آن آفریده است که انسانها در این عالم صاحب عمل نیکوتر یا نیکوترین عمل بشوند. سفیان بن عیینه می گوید از امام صادق(ع) مورد آیه: «لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً؛ تا بیازماید شما را که کدامیک نیکو کردارترید؟» پرسیدم، فرمودند: « یَعْنِی لَیْسَ أَکْثَرَ عَمَلاً وَ لَکِنْ أَصْوَبَکُمْ عَمَلاً وَ إِنَّمَا اَلإِصَابَةُ خَشْیَةُ اَللَّهِ وَ اَلنِّیَّةُ اَلصَّادِقَةُ وَ اَلْحَسَنَةُ؛ مقصود پرکردارتر نیست، بلکه مقصود درست کردارتر است و درستی همانا ترس از خدا و نیت صادق و کار نیک است.» سپس فرمودند: « اَلإِبْقَاءُ عَلَی اَلْعَمَلِ حَتَّی یَخْلُصَ أَشَدُّ مِنَ اَلْعَمَلِ وَ اَلْعَمَلُ اَلْخَالِصُ اَلَّذِی لاَ تُرِیدُ أَنْ یَحْمَدَکَ عَلَیْهِ أَحَدٌ إِلاَّ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ اَلنِّیَّةُ أَفْضَلُ مِنَ اَلْعَمَلِ أَلاَ وَ إِنَّ اَلنِّیَّةَ هِیَ اَلْعَمَلُ... پایداری بر عمل تا خالص ماند، سخت‌تر از خود عمل است و عمل خالص آن است که: نخواهی هیچ کس جز خدای عز و جل تو را بر آن بستاید؛ همانا نیت، همان عمل است...»(اصول کافی، ج 2، ص 16)