اگر بخواهیم لیستی از فیلم های برتر 2020 تهیه کنیم، فیلم "من به پایان اوضاع می اندیشم" را می توان یکی از بهترین ساخته های 2020 نامید. در ادامه برای معرفی بیشتر این فیلم همراه ما باشید.
فیلم I’m Thinking of Ending Things (من به پایان دادن اوضاع فکر می‌کنم) یک فیلم در ژانر درام و مهیج است که به کارگردانی چارلی کافمن (Charlie Kaufman) در ۲۸ اوت ۲۰۲۰ در نتفلیکس منتشر شد. از بازیگران این فیلم می‌توان به جسی پلمونس، جسی باکلی، تونی کولت، و دیوید تیولیس اشاره کرد. این فیلم با اقتباسی از اولین رمان نویسنده‌ی کانادایی، آیین رید که در سال ۲۰۱۶ منتشر شد، ساخته شده است. داستان این کتاب به‌عنوان یک داستان هیجانی روانشناختی و یا داستان ترسناک توصیف شده. داستان رمان در مورد زن جوانی است که دررابطه‌با دوست پسر خود شک دارد اما بااین‌وجود با او به یک سفر جاده‌ای برای دیدار با والدینش می‌رود. او در حال بررسی کردن پایان‌دادن به همه چیز است اما هنوز به جیک چیزی نمی‌گوید. با نقد فیلم «من به پایان دادن اوضاع فکر می‌کنم» با پی‌اس‌آرنا همراه باشید.
معرفی داستان فیلم من به پایان چیزها فکر می کنم
در مورد فیلم «من به پایان دادن به اوضاع فکر می‌کنم»، می‌شود داستان فیلم را اینطور گفت که یک زن جوان همراه‌با دوست جدید خود به مزرعه‌ی دورافتاده پدر و مادرِ پسر سفر می‌کنند. زن جوان «Jessie Buckley» است که ۶ ماه از نامزدی‌اش با مردی به نام جیک «jesse plemons» می‌گذرد و حالا می‌خواهد به ملاقات خانواده‌ی «جیک» برود.
برای رسیدن به مزرعه‌ی دورافتاده و مرموز والدین «جیک» او باید مسیری طولانی و برفی را طی کند. دقیقاً همینجاست که او با خود تصمیم می‌گیرد که شاید بهتر باشد به رابطه‌اش با «جیک» پایان دهد. زن جوان قرار است یک شب با پدر و مادر پسر «Toni Collete و David Thewlis» آشنا شود و برگردد. آن‌ها شام می‌خورند. اما در ادامه وضعیت عجیبی رقم می‌خورد. چیزهای عجیب‌تری اتفاق می‌افتد و دختر و پسر با ماشین به شهر برمی‌گردند. برف بدتر می‌شود. اوضاع ناخوشایندتر شده و پیشامدهای شگرف و غریبی رخ می‌دهد.
به‌طور واضح، این فیلمی نیست که شامل یک توئیست بزرگ باشد که باید به هر قیمتی از آن محافظت شود. موضوع فقط یک معما نیست که پس از حل شدنش، در وهله اول همه چیز را که باعث جذابیت شده است، از دست بدهد. مونولوگ‌ها و صدای درونی و ذهنی باکلی از همان ابتدا اتمسفر غریبی را در مکالمه این دو رقم می‌زند. گویی جیک صدای درون او را می‌شنود اما اهمیت نمی‌دهد اما همه چیز این‌گونه نیست که در بالا تعریف کرده‌ایم. «من به پایان دادن چیزها فکر می‌کنم» توسط «کافمن» از کتابی نوشته‌ی «آین رید» اقتباس شده است. فیلم در همان ابتدا این پرسش‌ها را برای مخاطب ایجاد می‌کند که این زن کیست؟ «جیک» کیست؟ آن مستخدم چه کسی بود؟ شاید باید از زبان خودش بنویسم.
نقد و بررسی فیلم I’m Thinking of Ending Things
اثر اخیر «چارلی کافمن» (فیلم من به پایان دادن به اوضاع فکر می‌کنم ۲۰۲۰) را می‌توان از دیوید لینچی‌ترین عناوین سال‌های اخیر دانست. سبکی که فرنگی‌ها آن را Lynchian نامیده‌اند و اجرای درست آن چندان کار راحتی نیست. راز موفقیت I’m Thinking of Ending Things در همین است که سعی نمی‌کند خود را در این سبک قرار دهد و در حقیقت، این ویژگی‌های نوشتاری کافمن هستند که موجب می‌شوند ناخودآگاه به یاد آثار لینچ بیفتیم. در نگاه اول، اثر بسیار آشنا است و بارها کافمن را در این وادی دیده‌ایم؛ همان فضاسازی ملال‌انگیز و همان جنس دیالوگ‌های محزون و مرموز. همان آلام روحی و ذهنی که انسان را ثانیه به ثانیه به چالش می‌کشند و او را پوسته‌ای از خودش می‌کنند و از همه مهم‌تر، همان شخصیت‌هایی که از نظر درونی تنها هستند و با بحرانی وجودی دست و پنجه نرم می‌کنند. I’m Thinking of Ending Things اثری ابسترکت است و تلاش برای توضیح جامع آن، امری پوچ تلقی می‌شود. امری که هر چقدر عمیق‌تر شود، ممکن است برای دیگری بی‌معناتر و حتی سطحی‌تر شود. در نتیجه خودم را درگیر این مسئله نمی‌کنم.
«مارک کرمُد»، یکی از منتقدان محبوب من در رابطه با فیلم‌ها می‌گوید: «بهترین آثار، چیزی که به آن‌ها می‌دهید را دوباره به خود شما برمی‌گردانند». در دهه‌ی گذشته، آثار زیادی بوده‌اند که باعث شده‌اند عمیق‌تر معنای این عبارت را متوجه شوم و نام بردن آن‌ها در این یادداشت نمی‌گنجد. با این حال، اثر اخیر کافمن به کمال‌گرایانه‌ترین شیوه‌ی ممکن از این قانون پیروی می‌کند. نه تنها معنی آن با توجه به این‌که چه کسی فیلم را ببیند متفاوت است. بلکه اگر یک شخص آن را در برهه‌های مختلف زندگی خود ببیند نیز برداشت‌های متفاوتی دارد. این توانایی چشمگیر کافمن در خلق جوی رازآمیز و سنگین، گرایش به داستانی پیچیده و تودرتو با شخصیت‌هایی روان‌پریش و غرق در دلهره‌های وجودی و درگیر جدال ابدی واقعیت و خیال، تنها به این دلیل ممکن شده که او را در تجربی‌ترین و جسورترین حالت خود می‌بینیم. او حتی با استفاده از رنگ آبی به ما یادآوری می‌کند که هنوز هم همان کافمنی است که می‌شناسیم؛ اما این بار با بخشی از ذهن او ملاقات می‌کنیم که قبلا آن را ندیده‌ایم و اگر هم دیده‌ایم، بسیار محتاطانه به اجرا درآمده بود.
فیلم من به پایان چیزها فکر می کنم اثر کافمن را شاید بتوان یکی از بهترین فیلم های سال 2020 در ژانر ترسناک نامید. شما با دیدن این فیلم آن را چگونه ارزیابی می کنید؟ پیچیدگی های این فیلم آنقدر زیاد بود شاید بسیاری از مخاطبان پس از تماشای آن به ساعت ها زمان برای کنار هم قرار دادن سرنخ های قصه آن نیاز داشتند. شما هم می توانید نقد و نظر خود را درباره فیلم من به پایان اوضاع می اندیشم را در بخش کامنت ها با ما درمیان بگذارید.