مداد

سخنی با دوستان بی نماز

امروز کمی زودتر بیدار شده بودیم سحری را که خوردم دیدم تا اذان صبح چند دقیقه فرصت باقی است تصمیم گرفتم آیاتی از قرآن مجید را بخوانم که به این آیه رسیدم: « کلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ* إِلا أَصْحَابَ الْیَمِینِ* فِی جَنَّاتٍ یَتَسَاءَلُونَ* عَنِ الْمُجْرِمِینَ مَا سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ* قَالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ* وَلَمْ نَکُ نُطْعِمُ الْمِسْکِینَ* وَکُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِینَ* وَکُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ* حَتَّی أَتَانَا الْیَقِینُ* فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ* فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْکِرَةِ مُعْرِضِینَ...؛ هر کسی در گرو دستاورد خویش است. بجز یاران دست راست، در میان باغ ها از یکدیگر می پرسند. درباره مجرمان، چه چیز شما را در آتش [سقر] درآورد؟ گویند: از نمازگزاران نبودیم و بینوایان را غذا نمی دادیم و با اهل باطل به بطالت می‌پرداختیم و روز جزا را دروغ می شمردیم تا مرگ ما در رسید. از این رو شفاعت شفاعت کنندگان به حال آنها سودی نمی بخشد. چرا آنها از تذکر روی گردانند...»(سوره مدثر، آیات ۴۹ ـ38) خیلی دلم به حالتان سوخت. برای تسکین خودم گ

ستم

ستم مَپْسند از من بر تن خویش **** ستم از خویش بر من نیز مَپْسن