مداد

گونه شناسی مجتمع های مسکونی تهران با معیار فضای باز

فضاهای باز مابین نمونه موردی مجتمع مسکونی، بستر پیوند ساکنان با طبیعت و محل گذران اوقات فراغت در فضای زندگی روزمره است. در گذشته، حیاط اولین و در دسترس ترین فضا برای ارتباط تنگاتنگ با طبیعت و فضای باز بود. در شرایط زندگی امروز شهرهای بزرگی چون تهران، امکان زندگی در خانه های تک خانواری بزرگ وجود ندارد و خانه های امروزی با امکانات و شرایط موجود، قابلیت پاسخگویی به بسیاری از نیازمندیهای زندگی ایرانی را ندارند. در کشورهایی چون ایران که با الگوهای وارداتی غربی، ساخت مجموعه های مسکونی را آغاز و دنبال کرده اند، فضای باز مجموعه های مسکونی در ساکنان احساس تعلق کافی ایجاد نمی کند. مطابق آمار سال ۱۳۸۵ شهر تهران، ۱۶ درصد واحدهای مسکونی، زیر ۵۰ متر مربع و حدود ۷۱ درصد زیر ۱۰۰ متر مربع مساحت دارند(مرکز آمار ایران، ۱۳۸۵). چنانچه فضای باز مسکونی پاسخگوی نیازها و خواسته های فردی و اجتماعی ساکنان در سنین مختلف باشد، می توان بخش زیادی از فعالیت های زندگی را از فضای داخلی به فضاهای باز مجموعه ها منتقل و کمبودهای زندگی در واحدهای مسکونی با مساحت کم را تاحدودی جبران نمود