یکی از رفتارهایی که تحمل آن برای والدین، بسیار سخت و طاقت فرسا است، نق زدن کودکان است.
نق زدن به عبارتی بیان درخواست، اعتراض یا احساسی است که به صورت کلماتی نا مفهوم، پشت سرهم و با لحنی خاص بیان میشود.
کودکی که نق میزند، درواقع یک درخواست را بارها تکرار میکند و با صدا و لحنی خاص، همراه با گریه ملایم و یا شدید این درخواست را از خود نشان میدهد.
این ابراز خواسته های کودک، گاهی به صورت نق زدن است و گاهی به صورت بهانه گیری است که بر روی یک خواسته بارها اصرار و پا فشاری میکند.
اصولا کودکان نوپا این طوفان های رفتاری را از خود نشان میدهند و در سنین سه تا سه سال و نیم، نق زدن های کودک به اوج خود میرسد.
نق زدن میتواند در موقعیت های خستگی، گرسنگی، خواب آلودگی، نا امیدی و بسیاری از موقعیت های دیگر برای کودک رخ دهد.
بسیاری از کودکان به دلیل اینکه، تکامل زبان و گفتار در آنها کامل نیست، به جای ابراز خواسته های خود، شروع به نق زدن میکنند.
در بعضی مواقع کودکان به دلیل عدم توانایی در بیان احساسات و هیجانات خود، شروع به نق زدن میکنند و با نق زدن به دنبال جلب توجه والدین و اطرافیان هستند.
بنابراین اگر کودکان از نق زدن به عنوان وسیله ای برای جلب توجه استفاده میکنند، بیانگر این است که این رفتار برای اولین بار است که اتفاق می افتد.
کودکان در اثر نق زدن توجه دیگران را به خود جلب میکنند، زیرا تحمل نق زدن، تحمل چند دقیقه صدای پی در پی، آویزان شدن، لگد زدن و تکرار این رفتارها، بسیار سخت است.
والدین کودک به دنبال نق زدن های مکرر کودک، به او توجه میکنند و این کار آنها به معنای تایید مثبت رفتار کودک است.
هنگامی که رفتاری تایید مثبت میگیرد، برای کودک به این مفهوم است که: ” آن رفتار را تکرار کن تا به خواسته ات برسی” یا اینکه “تنها راه توجه به تو و اجرای خواسته تو نق زدن است”، پس کودک نق زدن را ادامه میدهد.
در این شرایط اگر والدین آگاه نباشند و نق زدن کودک را در همان مراحل اولیه مدیریت نکنند، آنقدر این رفتار ادامه پیدا میکند و تکرار میشود که در کودک تثبیت میشود و تبدیل به یکی از عادت های رفتاری کودکان میشود و حتی ممکن است در سنین مدرسه نیز ادامه یابد و کودک عادت کند به اینکه همه خواسته های او چه معقول و چه غیرمعقول با نق زدن و بهانه گیری انجام شود.
بنابراین مدیریت نق زدن کودکان در سنین پایین بسیار مهم است.