وقتی از ادبیات صحبت می شود، ذهن هر شنونده ای ناخودآگاه به دو مقوله نظم و نثر معطوف می شود، اگرچه عده ای میان نظم و شعر تفاوت قائل اند و آثار ادبی را در سه گروه نظم، شعر و نثر تقسیم می کنند.
امروزه به برکت گسترش رسانه هایی چون مطبوعات و اینترنت نثر جایگاه ویژه ای یافته است، به طوری که همگان اعم از کودکان، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان به نوعی با آن سروکار دارند. نثر در حوزه ادبیات نیز از جهت فراوانی و گستره آثار بر شعر غلبه یافته است، کثرت آثاری که در قالب های ادبی منثور مانند رمان، داستان کوتاه، داستانک، نمایشنامه، فیلمنامه، و نثر شاعرانه منتشر می شوند گواه این مطلب است.
اهمیت نثر نویسی در دوره معاصر اقتضا می کند که بیش از پیش درباره چیستی، سرچشمه ها، گونه ها، رویکردها و سبک های آن مطالعه گردد.
نثر، در لغت به معنای پراکندن و افشاندن است و در اصطلاح ادبی به معنی سخنی می باشد که مقید به وزن و قافیه نبوده و نویسنده به وسیله آن مکنونات ذهنی خود را به خواننده منتقل می نماید. به بیان دیگر نثر به نوشتار یا گفتاری اطلاق می شود که در قیاس با شعر از نظم و ترتیبی که لازمه کلام منظوم است، یعنی از وزن و قافیه خالی باشد و با بحور عروضی مطابقت نکند.
نثر، چون از قیود وزن و قافیه و بحور عروضی، همچنین در اغلب موارد از تخیلات شاعرانه خالی است، وسعت میدان آن برای بیان هر گونه فکری مناسبتر از کلام منظوم است و شاید به همین دلیل باشد که انواع دانش های بشری و اندیشه های فلسفی، دینی، سیاسی، تربیتی و اجتماعی در قالب نثر اظهار شده و به رشته تحریر در آمده است. از لحاظ ادبی، نثری ارزشمند و مورد توجه سخن سنجان است که نسبت به سخنان یا نوشته های معمولی زیباتر و از جهت لفظ و معنی فصیح تر و بلیغ تر باشد. مانند نثر کتاب هایی چون گلستان، کلیله و دمنه ....