مداد

خاص ترین آدم معمولی دنیا!

چند وقتی میشود! لااقل نه این که همیشه ولی خیلی بیشتر از بیشتر اوقات، خودم را دوست دارم... همان نسترن معمولی را که برای خودش آدم خاصی به حساب می آید! همان دختری که هیچ وقت حسرت کیف و کفش و لباس دیگران به دلش نمانده! اما همیشه از اینکه آدم ها نمیخواهند حتی تلاش کنند یک غزل حافظ را بدون غلط بخوانند، دود از کله اش بلند میشود

کارگاه خیال پردازی پیشرفته!

جذب به این معنی که در یک لحظه نگاهمان به هم افتاده یا حتی هرگز مرا ندیده اند اما مرا ناخواسته به سمت خودشان کشیده اند... برای خودم هم اتفاق عجیبی است... شاید این جور آدم ها اولین مشوق های من به نویسندگی بودند..